ΠΟΣΟ ΠΙΘΑΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ?

Υπάρχει η πιθανότητα στάσης πληρωμών???

Για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητο η χώρα να πτωχεύσει. Για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχος είναι εξίσου αδιανόητο η μη έγκαιρη καταβολή μισθών και συντάξεων.

Ωστόσο η κατάσταση της οικονομίας αφήνει το ενδεχόμενο αυτό πλέον ανοικτό, μετά από την εποχή Τρικούπη. Κράτη με πολύ χαμηλότερο συνολικό δημόσιο χρέος πτώχευσαν κράτη με πολύ χαμηλότερο έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών χρεοκόπησαν.

Σήμερα ο δανεισμός της Ελλάδας γίνεται με σχεδόν διπλάσιο επιτόκιο από ότι της Γερμανίας. Το έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έχει φθάσει σε εξωφρενικά επίπεδα. Οι κρατούντες δε φαίνεται να ανησυχούν….αρκεί όμως μία σπίθα ....!

Υ.Γ. Στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνουν ότι το ύψος του συνολικού εξωτερικού χρέους της χώρας που περιλαμβάνει το δημόσιο χρέος, τα χρέη των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ), τις οφειλές τραπεζών, επιχειρήσεων και ιδιωτών (δάνεια, ομόλογα, δαπάνη εισαγωγών κ.λπ.), αυξήθηκε στο τρίτο τρίμηνο του 2008, κατά 12,4 δισ. ευρώ και διαμορφώθηκε σε 349,69 δισ. ευρώ ή στο 142,7% του ΑΕΠ!!!

Τι ξέχασαν (πάλι) να προτείνουν οι σοφοί.

- Φορολόγηση των βραχυπρόθεσμων κερδοσκοπικών κεφαλαίων
Ο γνωστός πλέον φόρος Tobin σε κάποια του μορφή θα πρέπει να επιβληθεί. Επενδύσεις μερικών ημερών που αποφέρουν τεράστια κέρδη, αλλά και αναστάτωση θα πρέπει να φορολογούνται.

- Σοβαρός έλεγχος στις τράπεζες και περιορισμός των ανεξέλεγκτων χορηγήσων

- Περιορισμός στη χρήση παραγώγων που επηρεάζουν την πραγματική οικονομία

Για παράδειγμα ποια η χρησιμότητα της διαπραγμάτευσης Future σε πετρέλαιο? Για τις πετρελαιοπαραγωγικές εταιρίες και τους αντισυμβαλλόμενους τους το καταλαβαίνω εν μέρει. Οι υπόλοιπες συναλλαγές του εν λόγω παραγώγου είναι καθαρά τζογαδορίστικες. Το αποτέλεσμα είναι η καθαρά κερδοσκοπική αύξηση των τιμών (φούσκα) του πετρελαίου που βιώσαμε πρόσφατα. Οι κερδοσκόποι βγάζουν κέρδη και τα φτωχά νοικοκυριά παγώνουν το χειμώνα. Ώ τι τραγική ειρωνεία!!! Το μίνι κράχ των χρηματιστηρίων, η χρεοκοπία πολλών κερδοσκόπων βλέπε Lehman κλπ., και εν γένει ο περιορισμός των κερδοσκοπικών συναλλαγών οδήγησαν τις τιμές του στα φυσικά τους επίπεδα, που κατά την άποψη του γράφοντος ανταποκρίνονται στην πραγματική προσφορά και ζήτηση. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η ιλιγγιώδης αύξηση της τιμή του πετρελαίου τους προηγούμενους μήνες, η οποία τίναξε στον αέρα τους προϋπολογισμούς των νοικοκυριών και έπληξε πρώτα και κύρια τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, ήταν τεχνητή, αποτέλεσμα κερδοσκοπικών παιγνίων.

- Περιορισμός ή και κατάργηση ακόμα του short selling

- Διάκριση εμπορικής και επενδυτικής τραπεζικής
Υπήρχε. Είναι το γνωστό Glass-Steagal Act που εφαρμόσθηκε στις Η.Π.Α. Πριν μερικά χρόνια καταργήθηκε, στο βωμό του γρήγορου και "εύκολου" πλουτισμού για να μη χάνουν δουλειές οι εμπορικές τράπεζες.

-Off shore κέντρα
Εντάξει, είπαμε να υπάρχει και ένας τρόπος να ξεπλένουν τα χρήματα τους οι έμποροι όπλων, ναρκωτικών, διεφθαρμένοι πολιτικοί κ.ο.κ., αλλά να μην το παρακάνουμε.

.......υπό κατασκευή....

Νέα αρχιτεκτονική στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και ο ενδυναμωμένος ρόλος του Δ.Ν.Τ. !!!

Μία από τις προτάσεις του ECOFIN όσον αφορά στη νέα αρχιτεκτονική που θα πρέπει να έχει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η ενδυνάμωση του ρόλου του Δ.Ν.Τ. Ας γελάσω!!! Ένας από τους κύριους εκφραστές των ακραίων νεο-φιλελεύθερων οικονομικών συνταγών. Ο μέγας υποστηρικτής των "ελεύθερων" αγορών. Και όχι μόνο το υποστηρίζει αλλά το επιβάλει. Ποια είναι η συνταγή του Δ.Ν.Τ. για τις χώρες που επλήγησαν από χρηματοοικονομικές κρίσεις. Μία συνταγή για όλους. Περικοπή μισθών, «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, αύξηση των επιτοκίων, άνοιγμα των αγορών. Ήμαρτον. Τώρα τι μας λένε ότι αυτός ο ρόλος πρέπει να ενδυναμωθεί για να μη δημιουργούνται κρίσεις σαν την τωρινή. Μόνο και μόνο από αυτή την πρόταση διαφαίνεται ότι η «νέα» χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική δεν έχει τίποτα το νέο, τίποτα το ρηξικέλευθο. Τουναντίον η γνωστή συνταγή… να πληρώνει πάντα ο λαουτζίκος τα σπασμένα.

Παραθέτω ενδεικτικά για τoν επιβαλλόμενο από το ΔΝΤ νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, άρθρο του Dani Rodrik (1999) "GOVERNING THE GLOBAL ECONOMY: DOES ONE ARCHITECTURAL STYLE FIT
ALL?"

Για το ρόλο του Δ.Ν.Τ. δύο άρθρα του Stiglitz:

1. Democratizing the International Monetary Fund and the World Bank: Governance and Accountability

2. Capital-market Liberalization, Globalization, and the IMF

Χρηματοοικονομικές Κρίσεις: Να μάθουμε να ζούμε με αυτές.

Τι κοινό έχουν:

• Η κατάρρευση των στεγαστικών ταμιευτηρίων στις Η.Π.Α. (1982)
• Η κρίση του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών (1982)
• Το χρηματιστηριακό κραχ στις Η.Π.Α. (1987)
• Η κρίση στην Ιαπωνική αγορά ακινήτων (1989-90)
• Η στεγαστική κρίση στη Σουηδία (1990-91)
• Η κρίση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (1992)
• Η κρίση της Τεκίλα στο Μεξικό (1994-95)
• Η κρίση στη Ν.Α. Ασία (1997-98)
• Η κρίση στη Ρωσία (1998)
• Η κρίση στη Βραζιλία (1998-99)
• Η κρίση στην Τουρκία (2000-01)
• Η κρίση στην Αργεντινή (2002)
• Η κρίση στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις Η.Π.Α και στην Ευρώπη (2007).

Έχουν τον ίδιο ηθικό αυτουργό: Την ανεξέλεγκτη κίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων και την πλήρη απορύθμιση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και πίσω από αυτό και πάνω από όλα την απληστία των στελεχών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds, private equity funds, συνταξιοδοτικά ταμεία κ.ο.κ.)

Corporate Governance: Μία από τις σύγχρονες "πληγές" του καπιταλισμού.

Με αφορμή τις ειδήσεις για τα παχυλά stock options που δίνονται σε στελέχη μεγάλων «ελληνικών» τραπεζών σκέφτηκα να κάνω μερικά σχόλια. Το φαινόμενο αυτό ασφαλώς και δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Συνηθίζεται για δεκαετίες στο εξωτερικό. Πρόσφατα το μυρίστηκαν και οι έλληνες «manager»… Είναι ένας από τους τρόπους όπου τα στελέχη των επιχειρήσεων μπορούν να αυξάνουν, σε προκλητικό βαθμό, σε σχέση με το μέσο μισθό των λοιπών υπαλλήλων, το εισόδημα τους. Όλα αυτά τα τερτίπια προέρχονται, μεταξύ άλλων, και λόγω του πολυμετοχικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος των μεγάλων επιχειρήσεων (Corporate Governance). Η απουσία ιδιοκτήτη και στενής επιτήρησης επιτρέπει στα στελέχη να απομυζούν την εταιρία χωρίς να παρέχουν ουσιαστική προσφορά σε αυτή, αφού συνήθως τα μεγαλοστελέχη αναλώνονται σε τηλεφωνήματα, δείπνα, δημόσιες σχέσεις κ.ο.κ. Και αν τους πάρουν χαμπάρι και ξεσηκωθούν οι μέτοχοι, το πολύ πολύ να τους απολύσουν, αφού ήδη έχουν φάει αρκετά, παίρνοντας επιπλέον και υπέρογκη αποζημίωση. Ούτε γάτα ούτε ζημιά για αυτούς.

Δεν είναι όμως τα παχυλά εισοδήματα των manager το σημαντικότερο πρόβλημα που δημιουργείται από την ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου πάνω τους. Ίσως η σημαντικότερη δυσλειτουργία που δημιουργεί το σύγχρονο corporate governance είναι η επικέντρωση στα βραχυχρόνια αποτελέσματα παρά σε μακροχρόνιους στόχους. Οι ετήσιοι στόχοι είναι αυτοί που έχουν σημασία, οι οποίοι παρακολουθούνται ανά τρίμηνα, ανά μήνα ίσως και ανά βδομάδα. Όλες οι πράξεις της διοίκησης επικεντρώνονται στη βελτίωση βραχυχρόνιων δεικτών, έστω και αν με αυτό τον τρόπο υποθηκεύουν το μέλλον της επιχείρησης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι μαζικές απολύσεις, οι οποίες βραχυχρόνια μπορεί να περικόπτουν τις λειτουργικές δαπάνες, αλλά δρουν αρνητικά στη ψυχολογία του προσωπικού με αρνητικά μελλοντικά αποτελέσματα. Επιπλέον ο ίδιος φόρτος εργασίας πέφτει στους εναπομείναντες eεργαζόμενους, γεγονός που επιδεινώνει περισσότερο την αποτελεσματικότητα του ανθρώπινου παράγοντα. Γενικά οι περικοπές δαπανών για τη βραχυχρόνια βελτίωση αποτελεσμάτων και μόνο είναι επόμενο να επιδράσουν και στον κύκλο εργασιών και τελικά να μικρύνουν την επιχείρηση, μέχρι το κλείσιμο ή την εξαγορά της. Ωστόσο οι managers θα έχουν βελτιώσει τους ετήσιους δείκτες, θα έχουν πάρει τα bonus, τα κέρδη ανά μετοχή θα ανέβουν, συνεπώς όλα καλά για αυτούς. Και όταν έρθει η ώρα που η επιχείρηση θα έχει πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα ή θα την έχουν ήδη κοπανήσει ή όπως προανέφερα θα τους απολύσουν δίνοντας τους και την παχυλή αποζημίωση. Όλο το κόστος θα μεταφερθεί στους εργαζόμενους και στο κοινωνικό σύνολο. Η ανυπαρξία βασικά ιδιοκτήτη άφησε έρμαιο την επιχείρηση στα χέρια των manager!

Η πρόσφατη κρίση των στεγαστικών δανείων είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι τράπεζες χορηγούσαν αφειδώς στεγαστικά. Τα funds στη συνέχεια επιδίδονταν σε ένα κερδοσκοπικό παίγνιο πολύ υψηλού ρίσκου, αγοράζοντας τα τιτλοποιημένα αυτά δάνεια. Όμως η φούσκα έσκασε και συμπαρέσυρε, όχι βέβαια τους σπουδαίους managers, αλλά χιλιάδες εργαζόμενους και χιλιάδες νοικοκυριά. Η λογική των manager ήταν πολύ απλή. Χορηγώ δάνεια χωρίς ουσιαστικά έλεγχο. Πιέζομαι άλλωστε από τον τριμηνιαίο στόχο. Τώρα όταν αυτά σκάσουν ποιος ξέρει που θα βρίσκομαι? Θα έχω πάρει τα bonus και η τράπεζα ας πάει στο διάολο. Αντίστοιχα οι διαχειριστές κεφαλαίων βλέποντας τις υψηλές αποδόσεις που πέτυχαν οι ανταγωνιστές επενδύοντας σε τιτλοποιημένα στεγαστικά δεν μπορούν να μείνουν άπραγοι. Άλλωστε τα bonus τους καθορίζονται όχι βάσει της απόδοσης που οι ίδιοι πετυχαίνουν, αλλά συγκριτικά με το τι κάνουν οι άλλοι. Αρά ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου ποιος θα πρωτοεπενδύσει σε τιτλοποιημένα στεγαστικά. Το γαϊτανάκι έχει ξεκινήσει και η κατάληξη πλέον είναι γνωστή. Πληρώνει κανείς από δαύτους όμως για την επικίνδυνη συμπεριφοράς τους? Ίσα ίσα τώρα επεμβαίνουν οι κυβερνήσεις και σώζουν ότι μπορούν με λεφτά των φορολογούμενων. Τέλος καλό όλα καλά, αλλά για ποιους όμως???

Υ.Γ. Πόσο προφητικός ήταν ο Wachtel πριν από 20 σχεδόν χρόνια. Αξίζει σχετικά κανείς να διαβάσει:

Wachtel Howard, The Money Mandarins: The Making of a Supranational Economic Order

Πετρέλαιο και κερδοσκοπία

Συζητήσεις επί συζητήσεων για την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και πώς αυτή θα ανακοπεί. Είναι πράγματι αλήθεια ότι η παγκόσμια ζήτηση πετρελαίου έχει αυξηθεί. Με δεδομένη την παραγωγική ικανότητα των πετρελαιοπαραγωγών χωρών είναι επόμενο μία αύξηση της τιμής του πετρελαίου Ωστόσο τι ποσοστό της αύξησης της τιμής, οφείλεται αποκλειστικά στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης? Η άποψη μου είναι ότι η τρέχουσα εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου οφείλεται σε μεγαλύτερο βαθμό σε καθαρή κερδοσκοπία, παρά σε αυξανόμενη ζήτηση. Εφόσον η παγκόσμια ζήτηση καλύπτεται πλήρως, μία ποσοστιαία αύξηση της τάξης του 20-25% μέσα σε μερικούς μήνες με βάζει σε υποψίες. Υποψίες για τους γνωστούς-άγνωστους τους διεθνείς κερδοσκόπους.

Όταν το βαρέλι είναι στα 70$ και όλοι λένε ότι θα πάει στα 100$ δε σε προκαλούν να τζογάρεις και συ? Τώρα λένε 150$, 200$ κ.ο.κ. Και βγαίνουν και οι «ειδικοί» και το επιβεβαιώνουν. Είναι φανερό πως πρόκειται για κερδοσκοπικό παιχνίδι. Και η συμμετοχή σε αυτό το παιχνίδι έχει γίνει σχετικά απλή. Για παράδειγμα σε δυο-τρεις μέρες βγάζεις ένα χρηματιστηριακό λογαριασμό για παράγωγα και μπορείς να συμμετάσχεις στο παιχνίδι αγοράζοντας ή πουλώντας προθεσμιακά συμβόλαια σε πετρέλαιο. Οι απαιτήσεις λίγες έως ελάχιστες για να ανοίξεις ένα τέτοιο κωδικό. Φανταστείτε τώρα αν μπορεί να κινητοποιηθεί ένας μισθωτός για να παίξει σε πετρέλαιο, τι κάνουν τα διεθνή fund που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια δολάρια. Βέβαια άλλο να κερδοσκοπείς στη μετοχή της Google και άλλο σε ένα βασικό αγαθό, όπως το πετρέλαιο του οποίου η τιμή επηρεάζει άμεσα τη ζωή των νοικοκυριών.

Η λύση είναι απλή…πρέπει να περιοριστεί το κερδοσκοπικό όργιο. Πώς? Να απαγορευθεί σε άσχετες εταιρίες να συμμετάσχουν στην αγορά παραγώγων σε πετρέλαιο. Οι μόνοι που θα πρέπει να συμμετέχουν στην εν λόγω αγορά είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Οι παραγωγικές εταιρίες πετρελαίου και οι βασικοί αγοραστές. Κανείς άλλος. Ούτε αμοιβαία κεφάλαια, ούτε συνταξιοδοτικά ταμεία, ούτε hedge funds. Τότε μόνο θα επικρατήσει κάποια ισορροπία στην αγορά και οι τιμές θα είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Βέβαια η συνολική λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από τις επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αλλά μέχρι να τις καταστήσουμε βασική πηγή ενέργειας, καλό θα ήταν να περιοριστεί το κερδοσκοπικό όργιο στο πετρέλαιο, το οποίο απομυζεί το εισόδημα μας, ειδικά αν πρόκειται για τη γενιά μου των 700, 800, άντε και 1.000 €.

Σχετικά άρθρα για την κερδοσκοπία στο πετρέλαιο και τον ανορθολογισμό των "αγορών".

1. Masters, Michael W (2008) "Testimony before the Committee on Homeland Security and Governmental Affairs", United States Senate, May 20.

2. DeLong J. Bradford, Andrei Shleifer, Lawrence H. Summers, and Robert J.Waldmann (1990), "Noise Trader Risk in Financial Markets," Journal of Political Economy 98: 4 (Αugust), pp. 703-738.

3. DeLong, J. Bradford, Andrei Shleifer, Lawrence H. Summers and Robert J. Waldmann (1990) “Positive Feedback Investment Strategies and Destabilizing Rational Speculation,” Journal of Finance 45(2), pp. 379-395

Milton Friedman...μία διαφορετική άποψη!

Πάλι από το Infowar του Άρη Χατζηστεφάνου!

Η δύναμη των σοκ και η ιδεολογία του Milton Friedman
"Απολαύστε το" (09:45-18:50)

Πώς έφτασε η M. Βρετανία να πετάξει 1 στα 4 παιδιά της κάτω από το όριο της φτώχιας?

Ταξικός τουρισμός (Slamming)
"Ντοκιμαντέρ 1/2"

Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στη Μ. Βρετανία από τις αρχές της δεκαετίας του 1980…..
"Ντοκιμαντέρ 2/2"

εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου (Σκάι-Infowar)

65ωρο...και δόξα τω θεώ να λέμε!

Ψηφίστηκε τελικά, έστω και με μικρές απώλειες, το 65ωρο εβδομαδιαίας εργασίας. Δούρειος Ίππος για ακόμη μία φορά όσον αφορά στα εργασιακά δικαιώματα η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας. Άλλωστε η Μ. Βρετανία έχει πλέον μακρά παράδοση στην απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Το απορρυθμιστικό σχέδιο που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη Μ. Βρετανία, συμπεριλαμβανομένης και της απεμπόλησης εργασιακών δικαιωμάτων, την υπερεργασία κ.ο.κ. συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα της βρετανικής κοινωνίας σήμερα. Άποψη του γράφοντος είναι ότι στη Μ. Βρετανία έχει δημιουργηθεί μία ελιτίστικη κοινωνία, όπου μεσαία τάξη ουσιαστικά δεν υφίσταται. Στην κοινωνία της Μ. Βρετανίας κυριαρχούν τα άκρα: η οικονομική-χρηματοοικονομική, πολιτική, ακαδημαϊκή ελίτ και οι λοιποί οι οποίοι νοιάζονται κυρίως για την εξασφάλιση της μπύρας τους και των φθηνών διακοπών ένα μήνα το καλοκαίρι.
Το μοντέλο εργασιακών σχέσεων της Μ. Βρετανίας σώνει και καλά θα πρέπει να ακολουθήσει και η υπόλοιπη Ευρώπη. Μα γιατί? Γιατί οι αύξηση των ωρών εργασίας, οι ελεύθερες απολύσεις, οι μικρές αποζημιώσεις θα μειώσουν την ανεργία. Η γνωστή νέο-φιλελεύθερη πιπίλα.

Και όμως ο αντίλογος υπάρχει. Προτείνω ενδεικτικά τρία άρθρα του SCEPA:

1. David R. Howell, Dean Baker, Andrew Glyn, and John Schmitt (2006) “Are Protective Labor Market Institutions Really at the Root of Unemployment? A Critical Review of the Evidence”.

2. David R. Howell, 2005, "Fighting Unemployment: Why Labor Market ‘Reforms’ Are Not the Answer"

3. “Τhe Micro-Foundations of High Unemployment in Developed Countries: Are Labor Market Rigidities the Problem?", chapter 7 in Harris and Goodwin, eds. New Thinking in Macroeconomics: Social, Institutional, and Environmental Perspectives (Elgar, 2003).

Άποψη από το blog του Dani Rodrik

Hyman Minsky

Μερικά ενδιαφέροντα άρθρα του Minsky:

"Financial Crises: Systematic or Idiosyncratic?", 1991

"Finance and Stability: The limits of Capitalism", 1992

"Financial Instability Hypothesis", 1993

Πληροφορίες για το συγγραφέα από την Wikipedia

Προοδευτική Οικονομική Σκέψη...

Τις τελευταίες δεκαετίες η παγκόσμια οικονομική σκηνή κυριαρχείται από τα «νέο-φιλελεύθερα δόγματα» περί «ελεύθερης» οικονομίας. Είναι από τις λίγες φορές που η λέξη ελευθερία καταντάει, στα μάτια των πολλών, να έχει αρνητική χροιά. Δυστυχώς όμως η επίκληση της ελευθερίας εξυπηρετεί κάποιους στο να κρύψουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Ο όρος ασύδοτη οικονομία θα ταίριαζε καλύτερα, γιατί τελικά αυτό είναι το ζητούμενο που εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.
Η σύγχρονη ιστορία περί ελεύθερης οικονομίας ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στις Η.Π.Α. και στη Μεγάλη Βρετανία. Οι Reagan και Thatcher «οραματίζονταν» κράτη χωρίς ενεργό ρόλο του κράτους. Οι κρατικές παρεμβάσεις, υποτίθεται, δημιουργούσαν δυσλειτουργίες και στρεβλώσεις στην οικονομία. Αν το κράτος επενέβαινε μόνο ελάχιστα τότε το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς ως δια μαγείας θα τα έφτιαχνε όλα καλύτερα.
Τριάντα χρόνια κυριαρχίας σχετικών αντιλήψεων στη λειτουργία της οικονομίας, όλα δείχνουν ότι για τους πολλούς η κατάσταση είναι χειρότερη, ενώ ο πλούτος των πολύ λίγων έχει διογκωθεί σε πολύ προκλητικό βαθμό. Οι θεωρία περί ελεύθερης οικονομίας, όπως αυτή εφαρμόσθηκε από τους δήθεν νέο-φιλελεύθερους πολιτικούς, δημιούργησε ανισότητες και δυστυχία.
Οι νέο-φιλελεύθερες πολιτικές έχουν επιστημονικό υπόβαθρο, αλλά αυτό που συνηθίζεται είναι η αποσπασματική υιοθέτηση μέρους μόνο διάφορων υπεραπλουστευμένων υποδειγμάτων και θεωριών όπως βολεύει τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η προοδευτική οικονομική σκέψη έχει τεθεί –από τους πολιτικούς- στο περιθώριο και φαίνεται ότι τα νεοφιλελεύθερα δόγματα είναι ο μονόδρομος για τη χάραξη οικονομικής πολιτικής.
Σε αυτό το Blog θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την άλλη όψη. Ότι υπάρχει και άλλος δρόμος για την πραγματική ανάπτυξη, αυτός για τους πολλούς και όχι μόνο για συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων.